TRABZON DEYİNCE Trabzon deyince aklıma bir salkım karayemiş gelir Bahçeler dolusu zindan yeşili İçin için kandil kandil ballanır Kandiller içinde bir kandil yanar Bir kız deli gibi koşmaya başlar Yanaklarında amoftaların alı Dudaklarında karayemişlerin moru Göğsünde… elinin körü Trabzon deyince aklıma Soğuksu gelir Soğuksu deyince bir dizi karayemiş ağacı Karayemişlerin altında biri kız biri oğlan iki çocuk Ne çocuğu iki bela iki hışım Nefesim kesilinceye kadar kovalamışım Düştüm düşmesine 45’ten 30’u 15 yaşındayım Trabzon deyince aklıma Kemerkeya gelir Kayanın dibinde bir kız soyunur Bir sarışın şimşektir çakar kamaşır gözlerim Bir saniye bile sürmez olup biten Ama kaya yarılmıştır çoktan derinlemesine Orta yerinden Bir suret Bir çırılçıplak aydınlık Ölesiye saplanıp kalmıştır artık Kayanın dibinde bir kız soyunur Doya doya bakmaz Mernuş utanır Şimdi durmuş kötü kötü düşünür Tam otuz bir sene geçmiş aradan Bir ses gelir çın çın öten kayadan Yaptığın işlerden utanma Yapmadıklarından utan Tam otuz bir sene geçmiş aradan Bir kız çırılçıplak atlar kayadan Sen bir bahçıvan ol ben bir gül olam Uzak ak ellerin der beni beni Uzak ak ellerin gel dile diye Bir ses gelir cehennemin dibinden Geçti Bor’un pazarı Sür eşeği Niğde’ye Trabzon deyince aklıma Faroz gelir Kara kara kazanlar hatırlarım dizi dizi Kurşun gibi ağır bir balıkyağı kokusu Kırar kolunuzu kanadınızı Hantal bir bulut güç bela havalanır Bulutun içinde yüzlerce yunus ağır ağır Yarım kalmış bir deniz türküsünü Deniz gibi yeşilini katran morunu Gök mavisine katmaktadır. Sonra ağırbaşlı zinosların bembeyaz uğultusu Dünyanın bütün denizleri de yetim yapayalnız Dünyanın yerinde beyaz, sessiz, sevimli Martıya zinos derdik değil mi? Bedri Rahmi Eyüboğlu