Yaşamak aklının ucundan bile geçmiyordu Varsa yoksa ölümdü aklındaki Öyle öğretilmişti çünkü Küçüklüğünden beri Yaşadığına bakarsan taşı toprağıda ölümdü aslında  Ama bir türlü yetmiyordu ona bu hayat       Aldığı nefesi bile olabildiğince uzun tutuyordu ölüme benzemek için Uzatmak istemiyordu hiçbirşeyi Artık İstese de ölü doğmak çok geçti Yaşamın eline doğmuştu bir kere Aldığı her nefes bir şiir gibi Dolduruyordu içini Bu yüzden zor tutuyordu kendini Ancak tek başına patlamakta istemiyordu Çünkü öyle emredilmişti Karışmak istiyordu kalabalıklara Adım adım geziyordu herkes gibi oda yaşamın arasında Bir ara gözden kaydoldu birden Kaybettirdi izini Aklının çıkmaz sokaklarında Kendinden geçer gibiydi Dualarını giyindi yeni yıkanmış Son bir nefes daha aldı yaşamdan Ölüme doğru sakin adımlarla yürümeye başladı Her adımda soluk soluğa Boğazlanan bir hayvan gibi İnledi içinden  Sonra birden titreyerek patladı bir yanar dağ gibi                                                                Yüzyüze bakan çığlıklar gibiydi herşey o an Kanla karışık yağmurdu sokağa yağan Bir olmak istesede                                     Yerle bir olmuştu patlayan